Zapiski o przemijaniu

 

Dziś w Polsce ponad 10 tysięcy osób zaraziło się koronawirusem COVID-19, 130 osób zmarło albo z powodu, że zaraziły się koronawirusem albo też dlatego, że prócz tego były chore na inne choroby, podało Ministerstwo Zdrowia.

To, co teraz się dzieje, nie tyle wprawia mnie w rozpacz, ale pobudza do myślenia o przemijaniu. Stało się dla mnie niezwykłe, że coś było, coś przeżywałem, byłem to tu to tam, chodziłem do knajpy, rozmawiałem z kimś, z przyjaciółmi, a teraz to wszystko minęło, tego wszystkiego już nie ma. Jeśli tak pomyślę o życiu, nie tylko o swoim życiu, ale o życiu w ogóle to mówienie o rutynie, jest czymś kompletnie bezsensownym. Można jedynie mówić o każdym nowym dniu. Nie ważne, co się podczas tego dnia zdarzy lub nie zdarzy, bo tak, czy owak wszystko to przeminie. Jutro tego wszystkiego już nie będzie.

Dlatego należy podchodzić do każdego nowego dnia, tak, jakby to był pierwszy i ostatni dzień naszego życia. Należy zastanowić się, co można zrobić podczas tego dnia. Nie zastanawiać się, nie oceniać, nie mówić sobie, ach to kolejny dzień, taki sam, jak poprzednio. Nie, nie taki sam, być może z pozoru jedynie z pozoru nam się taki wydaję, ale każdego dnia może zdarzyć się wszystko, dosłownie wszystko, dlatego należy podchodzić do każdego rodzącego się dnia z wielką uwagą, z wielkim szacunkiem.

Pisanie mnie chroni

 

 

Poniżej kilka inspirujących cytatów w kontekście pracy, warsztatu pisarza:

"" Podzwyczajność"
"Pisanie mnie chroni. Poruszam się pod osłoną moich słów, zdań, zręcznie powiązanych akapitów, sprytnie obmyślanych rozdziałów" - pisze Perec w 1972 roku w krótkim tekście "Jesienne gnocchi" zamieszczonym teraz w polskich "Esejach". Natomiast w otwierających tom "Uwagach o tym, czego szukam" (1978 r.) powiada: "Nigdy nie napisałem dwóch jednakowych książek, nigdy nie miałem ochoty powtórzyć w którejś z książek formuły, systemu czy stylu wypracowanego w poprzedniej" - i od razu podsuwa coś w rodzaju autoklasyfikacji, czyli cztery główne obszary swoich zainteresowań, cztery tropy, cztery pytania, na które jego teksty - jego zdaniem - szukają odpowiedzi. Perec wylicza więc badanie codzienności, autobiografię, rzeczy ludyczne (czyli realizowanie najwyszukańszych formalnych przymusów), wreszcie "chęć pisania książek, które czyta się jednym tchem". Łatwo jednak dostrzec, że wszystkie te kwestie i zadania w najwybitniejszych tekstach Pereca pojawiają się łącznie, choć w zmiennych proporcjach."

[...]

"Jest jednak grupa tekstów, z pozoru nie całkiem atrakcyjnych, realizujących wprost jedno z podstawowych zadań, z którymi Perec się zmagał, w takiej czy innej formie obecnych niemal w całej jego twórczości - "podzwyczajność". W programowym tekście "Przybliżenia czego?" (1973 r.) pisał: "Dzienniki mówią o wszystkim, tylko nie o tym, co codzienne. (...) To, co dzieje się naprawdę, co przeżywamy, reszta, cała reszta, gdzie to jest? To, co dzieje się każdego dnia i z każdym dniem powraca: banalność, codzienność, oczywistość, pospolitość, zwyczajność, podzwyczajność, rutynowość, szmer, jak to sobie uzmysłowić, jak to zgłębić, jak to opisać? (...) To, co należy zgłębić, to cegła, beton, szkło, nasze zachowanie przy stole, nasze przyrządy (...). Zgłębić to, co od wieków przestało nas dziwić. (...) Opiszcie waszą ulicę. Opiszcie inną. Porównajcie. Zróbcie spis tego, co macie we własnych kieszeniach (...). Zastanówcie się nad pochodzeniem i przeznaczeniem każdego wyciągniętego przedmiotu. (...) Mało mnie obchodzi, że te pytania są urywkowe, zaledwie zarysowujące pewną metodę, co najwyżej pewien zamysł. Ważne jest dla mnie, że sprawiają wrażenie trywialnych i błahych, bo to właśnie sprawia, że są równie, o ile nie bardziej istotne niż wszystkie pozostałe, poprzez które daremnie próbowaliśmy uchwycić całą prawdę o nas"."

 

Powyższe dwa cytaty pochodzą z tekstu Maricna Sendeckiego pt. Perec, pisarz bez "e"* zamieszczonego w serwisie wyborcza.pl

Najgorszy tydzień w USA od 1938 roku

Czasy zarazy

Nastały czasy pandemii. Świat zaatakował nowy wirus, Koronawirus, COVID-19. Podobno pierwszy raz stało się to na targu w chińskim mieście Wuhan. Podobno już w grudniu, a może nawet w listopadzie 2019 roku, ale kiedy dokładnie to nie wiadomo, bo władze Chin z początku ukrywały informacje o wybuchu pandemii.

Kilka lat wcześniej również w Chinach pojawiły się jeszcze dość lokalne epidemie wirusów SARS i MERS. Już wtedy ostrzegano świat przed pandemią. W końcu nadeszła i jak to prawdziwa pandemia opanowała cały świat.

Jest 10 kwiecień 2020 r, a według danych Hopkins University na świecie zachorowało na koronawirusa 1,622,049 osób, zmarło 97,192.

Świat zamarł. Nie latają samoloty, granice, bary, puby, restauracje zostały zamknięte coraz więcej firm produkcyjnych wstrzymuje produkcje. Ludzie siedzą zamknięci w domach. Na ulicach pustki i przejmująca cisza. Prawie z dnia na dzień znany nam dobrze świat rozpadł się, jak domek z kart. Niesamowite, ale i przerażające zarazem, jak niejeden horror, czy film apokaliptyczny a może nawet i bardziej.

Wszyscy zadają sobie pytanie: ile to jeszcze potrwa, jak długo, im dłużej tym bardziej nasze przerażenie narasta. Drugie pytanie: jeśli epidemia się skończy to, z jakim światem będziemy mieć do czynienia, jaki świat nastanie, bo z pewnością będzie to zupełnie inny świat niż ten, który znaliśmy dotąd.

Pisanie fikcji

Czyż to nie piękne słowa? Zakochałem się w nich i dlatego postanowiłem je tutaj zacytować. Pochodzą z bloga angielskiego pisarza Michael'a John'a Harrison'a:

Writing fiction is such a rest from reality, not because you “get lost in a secondary world” or any of that bullshit, but because of this: you can begin a book by saying, “Wednesday evening at a quarter to six, and the traffic was a little lighter than usual.” Whereas if you said that aloud in the real world, someone would immediately be telling you that, if anything, the traffic was slightly worse today than yesterday. Writing is the pure relief of not having to discuss everything that happens in an attempt to agree the world into being; it is, for instance, the reverse of Twitter. Don’t let anyone tell you there’s anything else to it. In fact, don’t tell anyone you read this & don’t discuss it with anyone.

Ślady

rozpryski śladów
umiłowane
znienawidzone
zapamiętane
zapomniane
poszukiwane